شب انگیزلغتنامه دهخداشب انگیز. [ ش َ اَ ] (نف مرکب ) انگیزنده ٔ شب . || انگیزنده به شب . || (اِ مرکب ) بیخ درخت بزرالبنج است و برگ آن را شبی گویند و تخم آن را مَنک خوانند. (برهان قاطع) (آنندراج ) (از فرهنگ جهانگیری ).
