شتاء

شتاء. [ ش ِ ] (ع اِ) ب-ه گفت-ه ٔ مب-رد: ج ِ شَتوَة است و به قولی مفرد است . و جمع آن شُتی ّ و اَشتِیَه آید. (از اقرب الموارد). || زمستان و سرما. ج ، شتی . اشتیه . (منتهی الارب ). زمستان . (ترجمان القرآن جرجانی ) : رحلة الشتاء و الصیف . (قرآن 2/106). فصل چهارم از فصول چهارگانه ٔسال است که سه فصل دیگر آن ، بهار، تابستان و پائیز است و آن در هر نیمکره از زمانی آغاز میگردد که روزها در نهایت کوتاهی باشد و میل اشعه ٔ آفتاب از هر موقع زیادتر. فصل زمستان ، پس از فصل پائیز و قبل از بهار است و سه ماه زمستان در سال شمسی ، دی ، بهمن و اسفند است . مقابل تابستان . فصل و موسم سرما. و در فارسی اغلب به صورت «شتا» بی همزه آید. رجوع به شتا شود.