شتی
لغت‌نامه دهخدا
شتی . [ ش َت ْ تا ] (ع ص ) ج ِ شتیت به معنی کار پراکنده . (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب ). متفرق : تحسبهم جمیعاً و قلوبهم شتی . (قرآن 14/59)؛ ... و دلهای ایشان پراکنده است . (از محیط المحیط).
- || قوم شتی ؛گروه از اصناف مردم . (منتهی الارب ). قومی از قبایل متفرق . (از اقرب الموارد). و رجوع به شتیت شود.
|| در استعمال از لفظ شتا که مأخوذ از عربی است به معنی کثرت و بسیاری چیزی مراد میگردد چرا که پراکندگی اعداد را کثرت و بسیاری لازم است . (از غیاث اللغات ).
- || قوم شتی ؛گروه از اصناف مردم . (منتهی الارب ). قومی از قبایل متفرق . (از اقرب الموارد). و رجوع به شتیت شود.
|| در استعمال از لفظ شتا که مأخوذ از عربی است به معنی کثرت و بسیاری چیزی مراد میگردد چرا که پراکندگی اعداد را کثرت و بسیاری لازم است . (از غیاث اللغات ).
