شذ
لغت‌نامه دهخدا
شذ. [ش َذذ ] (ع مص ) شذوذ. تنها شدن . (از منتهی الارب ). (ناظم الاطباء). || نادر شدن . (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || غریب شدن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). || پراکنده و یک یک گردیدن . (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || مخالف قیاس بودن . مخالف اصول بودن . (از اقرب الموارد). رجوع به شذ و ندر شود.
