شرانگیز
لغتنامه دهخدا
شرانگیز. [ ش َ اَ ] (نف مرکب ) غوغاء. مفتن . (یادداشت مؤلف ). فتنه انگیز و مفسد و مفتن . (ناظم الاطباء): متنزی ؛ شرانگیز. (منتهی الارب ) :
شرانگیز هم بر سر شر رود
چو کژدم که تا خانه کمتر رود.
شرانگیز هم بر سر شر رود
چو کژدم که تا خانه کمتر رود.
سعدی .
