شغاف
لغتنامه دهخدا
شغاف . [ ش ُ ] (ع اِ) درد تلاق . (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || درد غلاف دل . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || شکم درد. (از اقرب الموارد). || بیماری زیر تهیگاه از جانب راست . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). و رجوع به شَغاف شود.