شغب

شغب . [ ش َ /ش َ غ َ ] (ع اِمص ) تباهی . || فتنه . (ناظم الاطباء). || گستاخی . (ناظم الاطباء). || تهییج مردم به فتنه و شر، چنانکه سپاهیان رابه انقلاب و قیام . (از اقرب الموارد). || نزاع و خصومت . || شکایت . (ناظم الاطباء).
- ذات شغب ؛ زنی که امتناع کند مر مهربانیهای شوهر خود را. (ناظم الاطباء).
- || زنی که در وقت آبستنی میل به هر چیز از مأکولات نماید. (ناظم الاطباء).