شفاهی

شفاهی . [ ش ِ ] (ص نسبی ) سخنی که از دو لب بیرون آید و روبرو گفته شود. (ناظم الاطباء). به کسر شین ، منسوب به شفاء است که مصدر شافه باشد ولی بعضیها به فتح تلفظ کنند. (از نشریه دانشکده ادبیات تبریز سال 1شماره ٔ 6-7). زبانی . حضوری . آن گفته ای که به پیغام نباشد. مقابل کتبی : امتحانات شفاهی . آزمایش حضوری . پرسش و پاسخ زبانی . (یادداشت مؤلف ). || سخنی که به کسی تلقین کنند. ضد کتبی . (ناظم الاطباء).