شلقةلغتنامه دهخداشلقة. [ ش ِ / ش َ ل َ ق َ ] (ع اِ) کوبه و میخکوب چوبین . (ناظم الاطباء). کوبه که بدان چیزی را شکنند. (آنندراج ) (منتهی الارب ). || چابک سوار. (ناظم الاطباء). || کسی که اسب را تربیت کند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد).
