شمسة
لغت‌نامه دهخدا
شمسة. [ ش َ س َ ] (از ع ، اِ) شمسه . آفتاب . (ناظم الاطباء) :
یاد باد آن شب کآن شمسه ٔ خوبان طراز
به طرب داشت مرا تا به گه بانگ نماز.
شمسه ٔ گوهر و شمع دل سرگشته ٔ من
که زوال آمدش از طالع برگشته ٔ من .
شیر میدان و شمسه ٔ مجلس
قرةالعین جان ابوالفارس .
شمسه ٔ نه مسند هفت اختران
ختم رسل ، خاتم پیغمبران .
در قالب خاک تیره خشتند
یا شمسه ٔ مسند بهشتند.
به خدمت شمسه ٔ خوبان خَلﱡخ
زمین را بوسه داد و داد پاسخ .
- شمسة کرم ؛ آفتاب رز. کنایه از شراب :
صبا عبیرفشان گشت ساقیا برخیز
و هات شمسة کرم مطیب زاکی .
|| تصویر آفتاب . || بت . صنم . || نقش . نگار. تصویر. (ناظم الاطباء).
یاد باد آن شب کآن شمسه ٔ خوبان طراز
به طرب داشت مرا تا به گه بانگ نماز.
فرخی .
شمسه ٔ گوهر و شمع دل سرگشته ٔ من
که زوال آمدش از طالع برگشته ٔ من .
خاقانی .
شیر میدان و شمسه ٔ مجلس
قرةالعین جان ابوالفارس .
خاقانی .
شمسه ٔ نه مسند هفت اختران
ختم رسل ، خاتم پیغمبران .
نظامی .
در قالب خاک تیره خشتند
یا شمسه ٔ مسند بهشتند.
نظامی .
به خدمت شمسه ٔ خوبان خَلﱡخ
زمین را بوسه داد و داد پاسخ .
نظامی .
- شمسة کرم ؛ آفتاب رز. کنایه از شراب :
صبا عبیرفشان گشت ساقیا برخیز
و هات شمسة کرم مطیب زاکی .
حافظ.
|| تصویر آفتاب . || بت . صنم . || نقش . نگار. تصویر. (ناظم الاطباء).
