شم

شم . [ش َ ] (اِ) خوف . ترس . بیم . || دُم . ذنب . دنبال . || فریب . مکر. حیله . نیرنگ . دغا. || دوری . (ناظم الاطباء). نفرت و دوری . (فرهنگ جهانگیری ). || مسافت . || کاروانسرا. خانه ای که در آن از مسافران پذیرایی می کنند. (ناظم الاطباء). || خانه ٔ زیرزمینی . (ناظم الاطباء) (یادداشت مؤلف ). || جای باش ستور.(ناظم الاطباء). || ناخن . (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جهانگیری ) (فرهنگ فارسی معین ) :
چون شاه بگیرد به کف اندر شمشیر
از بیم بیفکند ز کفها شم شیر.

عسجدی .

|| (اِمص ) آشفته شدن . (فرهنگ فارسی معین ). آشفتگی . || فرار. گریز. هزیمت . (از ناظم الاطباء). رمیده شدن . (فرهنگ فارسی معین ). رمیدگی . || (ص ) شمیده . ترسیده . هراسیده . || آشفته . سرگشته . پریشان . حیران و همیشه به طور ترکیب استعمال میشود. (ناظم الاطباء).