شناعیفلغتنامه دهخداشناعیف . [ ش َ] (ع ص ، اِ) ج ِ شِنْعاف ، به معنی سر کوه یا کوه بلند و مرد درازبالا و عاجز. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). و رجوع به شِنْعاف شود.
