شنظوةلغتنامه دهخداشنظوة. [ ش ُ ظُ وَ ] (ع اِ) شنظوةالجبل ؛ سر کوه و کرانه ٔ آن . ج ، شَناظی (شَناظ). (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد).