شهراه
لغتنامه دهخدا
شهراه . [ ش َ ] (اِ مرکب ) مخفف شاهراه . جاده ٔعام و جاده ٔ وسیع بزرگ . (ناظم الاطباء) :
دگر گوشت که شهراه کلامست
دلت زو با معانی ّ تمامست .
شهراه مردمی است سبیل الرشاد تو
زآن مردمی تو کز ره نامردمی گمی .
تا نبرّد تیغت اسماعیل را
تا کنی شهراه قعر نیل را.
رجوع به شاهراه شود.
دگر گوشت که شهراه کلامست
دلت زو با معانی ّ تمامست .
ناصرخسرو.
شهراه مردمی است سبیل الرشاد تو
زآن مردمی تو کز ره نامردمی گمی .
سوزنی .
تا نبرّد تیغت اسماعیل را
تا کنی شهراه قعر نیل را.
(مثنوی ).
رجوع به شاهراه شود.