شهوة
لغتنامه دهخدا
شهوة. [ ش َهَْ وَ ] (ع اِمص ، اِ) خواهانی تن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
- شهوة الحبالی ؛ ویار (در زنان باردار).(یادداشت مؤلف ).
- شهوة الطین ؛ ویار گِل خوارگی . بنطا. (از یادداشت مؤلف ).
- شهوة کلبیة؛ فرط شهوت و شدت آن و حرص بر خوردن باشد چنانکه در طبیعت سگها است . (از بحر الجواهر). رجوع به شهوت کلبیة در ذیل شهوت شود.
- شهوة الحبالی ؛ ویار (در زنان باردار).(یادداشت مؤلف ).
- شهوة الطین ؛ ویار گِل خوارگی . بنطا. (از یادداشت مؤلف ).
- شهوة کلبیة؛ فرط شهوت و شدت آن و حرص بر خوردن باشد چنانکه در طبیعت سگها است . (از بحر الجواهر). رجوع به شهوت کلبیة در ذیل شهوت شود.