شهوت پرست
لغت‌نامه دهخدا
شهوت پرست . [ ش َهَْ وَ پ َ رَ ] (نف مرکب ) هواپرست . (آنندراج ). ابن فرجه . (یادداشت مؤلف ). پیرو شهوات نفسانی :
گنهکار و خودرای و شهوت پرست
بغفلت شب و روز مخمور و مست .
مشو تابع نفس شهوت پرست
که هر ساعتش قبله ای دیگر است .
چو مرد سماع است شهوت پرست
به آواز خوش خفته خیزد نه مست .
گنهکار و خودرای و شهوت پرست
بغفلت شب و روز مخمور و مست .
سعدی .
مشو تابع نفس شهوت پرست
که هر ساعتش قبله ای دیگر است .
سعدی .
چو مرد سماع است شهوت پرست
به آواز خوش خفته خیزد نه مست .
سعدی .
