شهید ثانی

شهید ثانی . [ ش َ دِ ] (اِخ ) زین الدین بن علی بن احمدبن محمدبن جمال الدین بن تقی الدین بن صالح . از بزرگان فقهای امامیه که در 911 هَ . ق . متولد شد و در 965 بقتل رسید. وی از علی بن عبدالعالی و سید حسن بن علی سیدجعفر موسوی و شیخ احمدبن جابر و شمس الدین بن طولون حنفی و شهاب الدین محمد رملی شافعی و جز آنان علم آموخت . او در علوم معقول و منقول متبحر بود و نخستین کسی از امامیه است که در علم درایه تصنیف کرده . وی را تألیفات بسیار است که مشهورترین آنها عبارتند از: روضةالبهیه که شرحی است بر لمعه ٔ دمشقیه ٔ شهید اول و آن به «شرح لمعه » معروف است . مسالک الافهام که شرحی است بر شرائع. منیة المرید فی آداب المفید و المستفید. وی در عهد سلطان سلیم بقتل رسید. (فرهنگ فارسی معین ). رجوع به فیه مافیه ص 207، الاعلام زرکلی ج 2 ص 419 و ج 1 ص 1156، روضات الجنات ص 288، ارشاد ص 5، 13، 31 و 43 و تاریخ ادبیات ایران براون ص 247 و 277 و قصص العلماء تنکابنی ص 186 شود.