شورابه
لغت‌نامه دهخدا
شورابه . [ ب َ / ب ِ ] (اِ مرکب ) آب شور. شوراب . مایعی پرنمک . نمکاب . (یادداشت مؤلف ). آب ِ شور و در این لفظ «هَ» برای اسمیت است چنانکه در سبزه و سفیده . (غیاث اللغات ) (آنندراج ) :
غواص ترا جز گل و شورابه نداده ست
زیرا که ندیده ست ز تو جز که معادا.
اهل دنیا زان سبب اعمی دلند
شارب شورابه ٔ آب و گلند.
|| کنایه از اشک چشم :
دل همی سوزد مرا بر لابه ات
سینه ام پرخون شد از شورابه ات .
غواص ترا جز گل و شورابه نداده ست
زیرا که ندیده ست ز تو جز که معادا.
ناصرخسرو.
اهل دنیا زان سبب اعمی دلند
شارب شورابه ٔ آب و گلند.
مولوی .
|| کنایه از اشک چشم :
دل همی سوزد مرا بر لابه ات
سینه ام پرخون شد از شورابه ات .
مولوی .
