شورم
لغت‌نامه دهخدا
شورم . [ رَ ] (اِ) کوه . جبل . (ناظم الاطباء) (از برهان ). کوه باشد... و اعراب آن یقین نیست . (انجمن آرا) :
چو برداری میان شورم آواز
مر آواز تو را پاسخ دهد باز.
دل ویسه بسی سختر ز شورم
ز خوی بد همی ماند به کژدم .
|| مرکب تحریر. || سیاهی . || مداد. || بهی و سفرجل . (ناظم الاطباء).
چو برداری میان شورم آواز
مر آواز تو را پاسخ دهد باز.
(ویس و رامین ).
دل ویسه بسی سختر ز شورم
ز خوی بد همی ماند به کژدم .
(ویس و رامین ).
|| مرکب تحریر. || سیاهی . || مداد. || بهی و سفرجل . (ناظم الاطباء).
