شوره بوم
لغت‌نامه دهخدا
شوره بوم . [ رَ / رِ ] (اِ مرکب ) زمین شوره زار. زمین بی حاصل . (ناظم الاطباء). شوربوم . (فرهنگ فارسی معین ) :
دریغ است با سفله گفتن علوم
که ضایع شود تخم در شوره بوم .
- تخم در شوره بوم کاشتن ؛ کنایه از کار بیهوده و بی حاصل کردن :
نیکویی با بدان و بی ادبان
تخم در شوره بوم کاشتن است .
دریغ است با سفله گفتن علوم
که ضایع شود تخم در شوره بوم .
سعدی .
- تخم در شوره بوم کاشتن ؛ کنایه از کار بیهوده و بی حاصل کردن :
نیکویی با بدان و بی ادبان
تخم در شوره بوم کاشتن است .
سعدی .
