شوش
لغتنامه دهخدا
شوش . [ ش َ / شُو ] (اِ) شاخهای درخت انگور و به عربی قضبان . (برهان ) (رشیدی ).شاخهای درخت انگور. (انجمن آرا) (آنندراج ): قضبان ؛ شوش . (السامی فی الاسامی ). || شاخه . ترکه . شاخ تر باریک . شوشه . شیش . (یادداشت مؤلف ). || شمش . خفچه . شوشه . سوفچه : شوش زر. شوش سیم . (یادداشت مؤلف ) :
یکی سبز خفتان به زر بافته
بر او شوشها بر گهر تافته .
دو خرگه نمد خرد چوبش ز زر
همه بندشان شوشهای گهر.
سپیدیش کافور و زردیش زر
یکی بهره را شوشها زو گوهر.
یکی سبز خفتان به زر بافته
بر او شوشها بر گهر تافته .
فردوسی .
دو خرگه نمد خرد چوبش ز زر
همه بندشان شوشهای گهر.
اسدی .
سپیدیش کافور و زردیش زر
یکی بهره را شوشها زو گوهر.
اسدی .