شکرگفتاری
لغتنامه دهخدا
شکرگفتاری . [ ش َ ک َ گ ُ ] (حامص مرکب ) شیرین زبانی . شیرین سخنی . (از یادداشت مؤلف ) :
شکرگفتاریت را چون نیوشم
که من خود شهد و شکّر میفروشم .
و رجوع به شکرگفتار شود.
شکرگفتاریت را چون نیوشم
که من خود شهد و شکّر میفروشم .
سعدی .
و رجوع به شکرگفتار شود.