شکرگوی
لغتنامه دهخدا
شکرگوی . [ ش ُ ] (نف مرکب ) شکرگو. شکرگزار. سپاسگزار. شاکر. (یادداشت مؤلف ) :
هرکه نزد تو مدح گوی آمد
از سخای تو شکرگوی رود.
و رجوع به شکرگو و شکرگزار شود.
هرکه نزد تو مدح گوی آمد
از سخای تو شکرگوی رود.
سوزنی .
و رجوع به شکرگو و شکرگزار شود.
