شکر
لغت‌نامه دهخدا
شکر. [ ش َ ک َ / ش َک ْ ک َ ] (اِخ ) نام مطربی اصفهانی که پرویز به رغم شیرین او را بخواست و شیروی پدرکش از او بزاد. (انجمن آرا). زنی که خسرو پرویز به رغم شیرین در عقد خود آورده بود. (از غیاث ) (آنندراج ) (از برهان ) :
چوخسرو بر سر کوی شکر شد
صفاهان قصر شیرین دگر شد
برون آمد شکر با جام جلاب
دهانی پرشکر چشمی پر از خواب .
اجازت داد تا شکّر بیاید
به مهمان بر ز لب شکّر گشاید.
شکرنامی که شکّر ریزد او بود
نباتی کز سپاهان خیزد او بود.
هوای دل رهش می زد که برخیز
گل خود را بدین شکّر برآمیز.
لبش را ببین در تبسم چه پرسی
که شیرین چه کرده ست و شکّر چه گفته .
چوخسرو بر سر کوی شکر شد
صفاهان قصر شیرین دگر شد
برون آمد شکر با جام جلاب
دهانی پرشکر چشمی پر از خواب .
نظامی .
اجازت داد تا شکّر بیاید
به مهمان بر ز لب شکّر گشاید.
نظامی .
شکرنامی که شکّر ریزد او بود
نباتی کز سپاهان خیزد او بود.
نظامی .
هوای دل رهش می زد که برخیز
گل خود را بدین شکّر برآمیز.
نظامی .
لبش را ببین در تبسم چه پرسی
که شیرین چه کرده ست و شکّر چه گفته .
مخلص کاشی (از آنندراج ).
