شکعة
لغت‌نامه دهخدا
شکعة. [ ش َک ِ ع َ ] (ع ص ) تأنیث شکع. خشک و غیر نرم که خم نشود. (از دزی ج 1 ص 778).
- افنان شکعة ؛ شاخه های خشک که خم نشود. (از دزی ج 1 ص 778) : هو [ بشام ] شجر ذوساق و افنان شکعة. (تذکره ٔ ابن البیطار).
- حشیشة شکعةالصیدان ؛ علف که ساقه های آن خشک باشد و قابل خمیدن نباشد. (از دزی ج 1 ص 778).
- افنان شکعة ؛ شاخه های خشک که خم نشود. (از دزی ج 1 ص 778) : هو [ بشام ] شجر ذوساق و افنان شکعة. (تذکره ٔ ابن البیطار).
- حشیشة شکعةالصیدان ؛ علف که ساقه های آن خشک باشد و قابل خمیدن نباشد. (از دزی ج 1 ص 778).
