شکفه
لغت‌نامه دهخدا
شکفه . [ش ِ ک ُ ف َ / ف ِ ] (اِ) شکوفه . (ناظم الاطباء). مخفف شکوفه که گل درخت میوه دار باشد. (برهان ) :
گویی که گیا قابل جان شد که چنین شد
روی گل و چشم شکفه تازه و بینا.
ای شکفه ٔ شاخسار جیب گشاده چو صبح
ساخته گوی انگله دانه ٔ در خوشاب .
بر فلک بین که پی نزهت عیدی ملک
صدهزاران شکفه ماحضر آمیخته اند.
- پرشکفه ؛ با شکوفه ٔبسیار. غرق شکوفه :
چو باغ پرشکفه مجلس تو خرم باد
به روی غالیه زلفان یاسمین غبغب .
گویی که گیا قابل جان شد که چنین شد
روی گل و چشم شکفه تازه و بینا.
مسعودسعد.
ای شکفه ٔ شاخسار جیب گشاده چو صبح
ساخته گوی انگله دانه ٔ در خوشاب .
خاقانی .
بر فلک بین که پی نزهت عیدی ملک
صدهزاران شکفه ماحضر آمیخته اند.
خاقانی .
- پرشکفه ؛ با شکوفه ٔبسیار. غرق شکوفه :
چو باغ پرشکفه مجلس تو خرم باد
به روی غالیه زلفان یاسمین غبغب .
فرخی .
