شکم خواره
لغتنامه دهخدا
شکم خواره . [ ش ِ ک َ خوا /خا رَ / رِ ] (نف مرکب ) پرخور. بسیار خور و خورنده .(ناظم الاطباء). مبطان . بطن . شکم بنده . شکم خوار. شکم پرست . شکم پرور. پرخوار. (یادداشت مؤلف ) :
ای کریمی که همه وقت ز خوان کرمت
معده ٔ آز شکم خواره بلایی دارد.
|| گرسنه . (ناظم الاطباء). و رجوع به شکم خوار شود.
ای کریمی که همه وقت ز خوان کرمت
معده ٔ آز شکم خواره بلایی دارد.
سلمان ساوجی (از انجمن آرا).
|| گرسنه . (ناظم الاطباء). و رجوع به شکم خوار شود.