شیرین گوییلغتنامه دهخداشیرین گویی . (حامص مرکب ) صفت و حالت شیرین گو. خوش بیانی . شیرینی سخنی . (از یادداشت مؤلف ) : در مجلس ملوک هندوستان سخنوری و شیرین گویی می کردند. (حبیب السیر چ سنگی ج 3 ص 155). رجوع به شیرین گو و شیرین سخنی شود.
