صالح
لغت‌نامه دهخدا
صالح . [ ل ِ ] (اِخ ) ابن محمدبن صالح بن علی بن یحیی بن عبداﷲبن محمدبن عبیداﷲبن عیسی بن موسی بن محمدبن علی بن عبداﷲبن عباس بن عبدالمطلب ، مکنی به ابی عیسی هاشمی ، معروف به ابن ام شیبان . وی از عبداﷲبن اسحاق بن ابراهیم معروف به ابن الخراسانی و از وی قاضی ابوعبداﷲ صیمری روایت کند. (تاریخ بغداد ج 9 ص 332).
