صأصاءة
لغت‌نامه دهخدا
صأصاءة. [ ص َءْ ص َ ءَ ] (ع مص ) نگریستن خواستن سگ بچه پیش از چشم گشادن . یقال : صأصاء الجرو؛ اذا حرک عینیه قبل التفتیح او کاد یفتحهما. و فی الحدیث فقحنا و صأصأتم ؛ ای أبصرنا أمرنا و لم تبصروه . (منتهی الارب ). و رجوع به مصادر زوزنی شود. || ترسیدن . || خوار گردیدن . || رام شدن . || بانگ برزدن . || گشنی ناپذیرفتن خرمابن . || دانه سخت ناکردن خرمابن . || بددل شدن مرد. (منتهی الارب ).
