صدرالدین

صدرالدین . [ ص َ رُدْ دی ] (اِخ ) ساوجی . به نقل حبیب السیر، وی از جمله ٔ فضلای زمان هلاکوخان بود و بحدت ذهن سلیم و جودت طبع مستقیم و وفور قوت حافظه و وقوف بر علم عروض و قافیه اتصاف داشت . و در تاریخ گزیده مسطور است که یک جزء کتاب را به یک خواندن یاد می گرفت و در زمان هلاکوخان در شام مقیم بود و به سحر متهم گشته بقتل رسید. قصیده ٔ حسنا در علم عروض و قوافی از جمله ٔ منظومات اوست . (حبیب السیر چ خیام ج 3 صص 107 - 108). و رجوع به تاریخ گزیده صص 806 - 807 شود.