صدرالدین

صدرالدین . [ ص َ رُدْ دی ] (اِخ ) محمدبن سیدصالح بن سیدمحمدبن سیدزین العابدین موسوی عاملی . وی در قلعه ٔ قشیب قرب معمرک از قرای جبل عامل شام متولد شد و بسن چهارسالگی بود که با پدر و کسان خویش به بغداد رفت و در کاظمین و مشاهد شریفه ٔ عراق نزد بسیاری از علما تلمذ کرد و پیش از رسیدن به سن بلوغ درک مجلس سیدبحرالعلوم نصیب وی گردید. او در فقه و اصول و حدیث و فنون ادب و عروض و علوم اوائل بارع گشت . او را تقریری نیکو و قریحتی صائب بود. مصنفات وی بصیرت و علو مقام او را معلوم می دارد سپس باصفهان شد و در آنجا اقامت گزید و به سال 1262 هَ . ق . از اصفهان به عراق رفت و جمعه ٔ چهاردهم محرم 1263 به نجف درگذشت . از تألیفات اوست : اسرة العترة فی ابواب الفقه . القسطاس المستقیم ، فی اصول الفقه . المستطرفات . منظومه ای در رضاع و شرح آن کتابی در نحو که شواهد آن ازآیات قرآن است ، رساله ای در حجیت ظنون خاصه ، رسالة فی مسائل ذی الرأسین . رساله ای در شرح مقبوله ٔ عمربن حنظلة. رساله ٔ عملیه ٔ فارسی موسوم به قوت لایموت و او را قصائد و اشعاری نیکو است . (روضات الجنات ص 333).