صرف الحدیث
لغتنامه دهخدا
صرف الحدیث . [ ص َ فُل ْ ح َ ](ع اِ مرکب ) زیادتی در سخن و آراستگی و آرایش آن بزیادت . مأخوذ از صرف الدراهم که زیادت قیمت بعض آن بر بعض است و کذلک صرف الکلام . و منه الحدیث : من طلب صرف الحدیث ؛ ای تزیینه بالزیادة فیه . (منتهی الارب ).
