صفاةلغتنامه دهخداصفاة. [ص َ ] (ع ص ، اِ) سنگ سخت تابان که هیچ نرویاند و منه المثل : لاتندی صفاته ؛ یعنی نمی تراود سنگ او. صَفَوات و صَفا ج ِ صفا و صُفی ّ. و صِفی جج . (منتهی الارب ).
