صفی
لغت‌نامه دهخدا
صفی . [ ص َ ] (اِخ ) شاعری است . آذر بیگدلی در آتشکده آرد: نام وی میرصفی الدین بطبع وقاد وذهن نقاد مشهور بلاد بود، نسخه ٔ اشعارش ملاحظه نشد. این چند بیت از او در تذکره ها بنظر رسیده نوشته شد:
از ضعف ناله کردم و سویم نظرنکرد
نشنید یار ناله ٔ من یا اثر نکرد.
سرآمد عمر و دل آواره گشت و خاک شد تن هم
رفیقان یک بیک رفتند و از پی میروم من هم .
بردارنقاب از رخ و حیرانی من بین
بگشا گره از زلف و پریشانی من بین .
شاعر دزد ماکیان باشد
که بزیرش نهند بیضه ٔ قاز
قاز آخر بسوی آب رود
او بکون دریده ماند باز.
از ضعف ناله کردم و سویم نظرنکرد
نشنید یار ناله ٔ من یا اثر نکرد.
###
سرآمد عمر و دل آواره گشت و خاک شد تن هم
رفیقان یک بیک رفتند و از پی میروم من هم .
###
بردارنقاب از رخ و حیرانی من بین
بگشا گره از زلف و پریشانی من بین .
###
شاعر دزد ماکیان باشد
که بزیرش نهند بیضه ٔ قاز
قاز آخر بسوی آب رود
او بکون دریده ماند باز.
(آتشکده ٔ آذر ذیل شعرای نیشابور).
