ضبح

ضبح . [ ض َ ] (اِخ ) آنجای از عرفات که مردمان اوائل از آن جا افاضت کنند. (منتهی الارب ). یاقوت گوید: ضبح ، الموضع الذی یُدفع منه اوائل الناس من عَرفات . و ابوالکمال سیداحمد عاصم در ترجمه ٔ قاموس گوید: ضبح ، مدح وزننده عرفاتده بر موضعدر که اهل وقوفک اوائلی اورادن بوشانوب گیدرلَر؛ و معنی آنکه ضبح بر وزن مدح موضعی است بعرفات که دسته ٔ اول واقفین عَرفات نخست آنان آنجا را تخلیه کرده و می روند.