ضبیعةلغتنامه دهخداضبیعة. [ ض ُ ب َع َ ] (اِخ ) ابن الحارث . وی در یوم تناءة عامربن طفیل را به نیزه بزد، و برخی عکس این گویند، و در این واقعه بنی عامر بگریختند. (عقد الفرید ج 6 ص 26 و 27).
