ضحکة
لغت‌نامه دهخدا
ضحکة. [ ض َ ک َ ] (ع اِ) یک بار خنده . (منتهی الارب ) :
مرا تو گوئی می خوردن است اصل فساد
به جان تو که همی آیدم ز تو ضحکه .
من اهل مزاح و ضحکه و زیجم
مرد سفر وعصا و انبانم .
مرا تو گوئی می خوردن است اصل فساد
به جان تو که همی آیدم ز تو ضحکه .
منوچهری .
من اهل مزاح و ضحکه و زیجم
مرد سفر وعصا و انبانم .
مسعودسعد.
