ضغضغة
لغتنامه دهخدا
ضغضغة. [ ض َ ض َ غ َ ] (ع مص ) خائیدن مردم ِ بی دندان چیزی را. (منتهی الارب ). خائیدن آنکه دندان ندارد. || خوب نخائیدن گوشت را. (منتهی الارب ). || سخن آمیخته و ناپیدا گفتن . || حکایت آواز خوردن گرگ گوشت را. || زیادت در سخن و کثرت آن . (منتهی الارب ).
