ضفة
لغت‌نامه دهخدا
ضفة. [ ض َف ْ ف َ ] (ع مص ) یک بار انبوهی کردن بر آب . || ضفةُ الماء؛ یک بار ریختن آب . || (اِ) ضفةُ القوم ؛ جماعت قوم . (منتهی الارب ).گروه مردم . (مهذب الاسماء). || ضفةُ الشخب ؛ آنکه شیرش بسیار به یک کشیدن آید. (منتهی الارب ).
- ضفتا الوادی و الحیزوم (مثنی ) ؛ دو طرف رودبار و سینه . (منتهی الارب ).
- ضَفّةُ البئر (بکسر اول بیشتر آید) ؛ کرانه ٔ چاه . (منتهی الارب ).
- ضفّةُ البحر ؛ کنار دریا. ضفیر البحر.
- ضفّةُ النّهر (بکسر اول نیز آید) ؛ کرانه ٔ جوی . (منتهی الارب ). کناره ٔ جوی . (منتخب اللغات ) (مهذب الاسماء). لب جوی . (دهار).
- ضفتا الوادی و الحیزوم (مثنی ) ؛ دو طرف رودبار و سینه . (منتهی الارب ).
- ضَفّةُ البئر (بکسر اول بیشتر آید) ؛ کرانه ٔ چاه . (منتهی الارب ).
- ضفّةُ البحر ؛ کنار دریا. ضفیر البحر.
- ضفّةُ النّهر (بکسر اول نیز آید) ؛ کرانه ٔ جوی . (منتهی الارب ). کناره ٔ جوی . (منتخب اللغات ) (مهذب الاسماء). لب جوی . (دهار).
