ضفف

ضفف . [ ض َ ف َ ] (ع ، اِمص ، اِ) بسیاری عیال . (منتهی الارب ) (مهذب الاسماء). || تناول طعام با مردم . || بسیاری دست بر طعام ، و منه الحدیث : اَحَب ﱡ الطعام ما یکون علی ضفف . و فی الحدیث ما شبع رسول اﷲ صلی اﷲ علیه و سلم من خبز و لحم الاّ علی ضفف ؛ ای علی کثرة الایدی علی الطعام او علی الضیق و الشدة. || تنگی . || سختی حال . (منتهی الارب ). سختی . (مهذب الاسماء). || بسیاری خورندگان با قلت طعام . || حاجت . (منتهی الارب ). || شتاب . (مهذب الاسماء). سرعت در کاری . گویند:لقیته علی ضفف ؛ ای عجلة. || ضعف و سستی . || کم از پری پیمانه . کم از هر پُر که باشد. || انبوهی مردم بر آب . (منتهی الارب ).