ضهاء

ضهاء. [ ض ُ ] (اِخ ) جایگاهی است در شعر هذیل . ساعدةبن جُویّه گوید: شاعر فرزندی ازآن ِ خویش را که در این سرزمین هلاک شده بدین شعر مرثیت گفته و شعر اینست :
لعمرک ما ان ذاضُهاء بهَیِّن
علی ّ و ما اعطیته ُ سیب نائل .
و از ذاضهاء پسر خویش خواهد که در آن زمین مدفون گشته است . (معجم البلدان ).