طب

طب . [ طَب ب / طِب ب / طُب ب ] (ع اِ) داروی اندام . داروی نفس . (منتهی الارب ) (آنندراج ). و فی المثل قرب طِب ٌ. و یروی طبّا. و الاصل ان رجلا تزوج اِمراءة، فهدیت الیه ، فلما قعد منها مقعدالرجال من النساء، قال : ابکرٌ انت ام ثیب ٌ، فقالت المثل . (منتهی الارب ) (تاج العروس ). طب (بحرکات ثلاث ) در لغت سحر است ، چنانکه در منتخب گفته . (کشاف اصطلاحات الفنون ). || (مص ) دوختن درز مشک به دوال . یقال : طببت ُ السقاء طباً. || دارو کردن و قولهم : اِن کنت ذا طب فطب عینک ؛ اگر دارو کنی چشم خویش دارو کن . || جادویی کردن : طب الرجل ؛ جادوی کرده شد. (منتهی الارب ).