طحل
لغتنامه دهخدا
طحل . [ طَ ح ِ ] (ع ص ) خشمناک . || پُر. || آب چغزلاوه برآورده . || سیاه . || رجُل ٌ طحل ؛ مرد کلان سپرز. مرد دردمندسپرز مطحول . || شراب ٌ طَحِل ؛ شراب نه تیره نه روشن . غُراب ٌ طَحل ؛ زاغ نه تیره نه روشن . (منتهی الارب ) (آنندراج ).
