طخاءلغتنامه دهخداطخاء. [ طَ ] (ع اِ) ابر بالابرآمده . یقال : ما فی السماء طخاء؛ ای شی ٔ من سحاب . || اندوه که دم باز گیرد از وی . قال ابوعبیده وجدت علی قلبی طخاءً؛ ای شبه الکرب . (منتهی الارب ) (آنندراج ).
