طخاری

طخاری . [ طُ ] (اِخ ) قومی از ایرانیان باستان که در حدود طخارستان میزیسته اند. رجوع به ایران باستان ج 3 ص 2263، 2265، 2264، 2277، 2256، 2258، 2259 شود. || لهجه ای که مردم طخارستان بدان تکلم میکردند. زبان تخاری در تداول غالب زبان شناسان امروز، زبانی است هند و اروپائی و شامل دو لهجه که عادتاً آنها را لهجه ٔ A و لهجه ٔ B مینامند . این زبان از حیطه ٔ زبانهای ایرانی خارج است ، ولی گاه در کتب اسلامی نام زبان تخاری (طخاریه ) به زبانی ایرانی اطلاق شده است ، از آنجمله ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه «آذرخش » را از «ایام الطخاریة» نام میبرد و مقدسی گوید: زبان طخارستان بزبان بلخی نزدیک است . بنونیست نیز بر این عقیده است که زبان ایران به نام تخاری در تخارستان متداول بوده است . (مقدمه ٔ برهان قاطع چ معین ص 25).