طخنة
لغت‌نامه دهخدا
طخنة. [ طُ خ َ ن َ ] (ع ص ) سخت کوتاه . (مهذب الاسماء). این لغت در سه نسخه ٔ خطی از مهذب الاسماء بدین صورت در «باب الطاء المضمومة مع الخاء» ثبت شده ، ولی صاحب تاج العروس در ماده ٔ طحن در ضمن مستدرکات گوید: قال الزجاج : الطخته ، القصیر فیه لوثة. و نقل الازهری عن ابن الاعرابی اذا کان الرجل نهایة فی القصر، فهو الطخته . (و در تاج العروس کلمه ٔ طختة بدون اعراب است ).
