طرقیدن

طرقیدن . [ طَ رَ دَ ] (مص ) ترکیدن : خدای عز و جل به عظمت خویش امر خویش بر کوه افکند و از هیبت خدای عز و جل بطرقید و شش پاره شد و از زمین به زمین حجاز افتاد. (ترجمه ٔ طبری بلعمی ). جرجیس برفت و آهنگ آن بتخانه کرد، پس چون درآمد آنهمه بتان را گفت همه در پیش من بروی افتید، بتان همه بروی درافتادند، و طراقی از افلون [ نام بت بزرگ ] برآمد و زمین بطرقید و آن بتان به زمین فروشدند. (ترجمه ٔ طبری بلعمی ). گفت خداوند را بر منظر باید نشست و یحیی و پسرانش و دیگر بندگان را بنشانند و بایستانند، تا هدیه ها پیش آرند و دلهای آل برمک بطرقد. (تاریخ بیهقی ). و از جبن این حاجب را زهره بطرقید. (تاریخ بیهقی ). و گاه باشد که بسبب عظیمی آماس پلک بطرقد و خونی رقیق بپالاید. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). اندر طرقیدن پاشنه و انگشتان پای . (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). و اگر سوءالمزاج خشک باشد پیوسته لبها میطرقد و پوستکهاء باریک از وی برخیزد. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ). حق تعالی بیواسطه به دلش فروگفت که ای رابعه در خون هیجده هزار عالم میشوی ، ندیدی که موسی دیدار خواست ، چند ذره تجلی به کوه افکندیم ، به چهل پاره بطرقید، اینجا به اسمی قناعت کن . (تذکرةالاولیاء عطار). و رجوع به فرهنگ شعوری ج 2 ص 167 شود.