طفر

طفر. [ طَف ْ ف ِ ] (اِخ ) بیابان موحشی است میان باعقوبا و دقوقا از اعمال راذان که در آن نه آب است و نه چراگاه و نه اثر ساکنی و نه نشان راهروی . یاقوت گوید:هنگام مسافرت از بغداد به اربل یک بار از آنجا گذشتیم و راهنمای ما به هدایت ستاره ٔ جدی پیش میرفت تا شب بسر آمد و آن بیابان قطع کردیم . (معجم البلدان ).