عبهر

عبهر. [ ع َ هََ ] (ع ص ) پر گوشت و بزرگ از مردم . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). || اسب آکنده گوشت . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (اقرب الموارد). || دراز و نازک و خوش تن از هر چیزی . (منتهی الارب ). || (اِ) نرگس . || یاسمین . || بستان افروز. (اقرب الموارد) (منتهی الارب ) (آنندراج ). || نرگس که در میان آن زرد باشد به خلاف شهلا که سیاه باشد. (غیاث اللغات ) (مهذب الاسماء) :
ببوئیدم او را وز آن بوی او
برآمد ز هر موی من عبهری .

منوچهری .

در آفتاب عبهر تو هست تازه تر
کز فر و تازگی برد از عبهر آفتاب .

خاقانی .

سوسن او بگونه ٔ سنبل
لاله ٔ او برنگ عبهر اوست .

خاقانی .